ავტორი: კობა ჩხეიძეთურქეთისა და რუსეთის გარიგებით შემდგარი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი და უზარმაზარი ნაწიბური მდინარე ჩოლოქზე. ჩვენს წინაპრებს არ უბრძოლიათ განსაკუთრებული ქართველობისთვის. ისინი განსაკუთრებული იყვნენ საერთო ქართული საქმისთვის ბრძოლაში, საქართველოს გასაერთიანებლად.
ჩვენ კი განსაკუთრებულნი გვინდა ვიყოთ და ამისთვის მემკვიდრეობით მიღებული `ავტონომია~ გვჭირდება. იგი თავისი არსით მხოლოდ სტატუსი არ არის, ის ფსიქოლოგიური ნაწიბურიცაა.
მაკიაველის ერთი თეზა ამბობს, `ხალხს ძველი ურჩევნია ახალს~ ანუ ცვლილებების წინააღმდეგია ყოველთვის; მხოლოდ ახლის დადგომის შემდეგ აცნობიერებს ძველის მონატრებას, მიუხედავად იმისა, კარგი იყო ის თუ ცუდი.
ჩვენი მეხსიერება კი ასლანური რეჟიმით შემოიფარგლება, რომელმაც ნაწიბურები გაგვიხელა და სეპარატისტულ თემებით თამაშში ჩაგვითრია. ამ თემის პედალირებას ასლანის რეჟიმი ფილმების შექმნით _ `რას გადაურჩა აჭარა~, `ტერორის ანატომია~ და შესაბამისი საზოგადოებრივი აზრის მხარდამჭერი საზოგადოების შექმნით ახერხებდა. ქართულმა აზრმა ასლანის აზრებიც წაშალა, მაგრამ ისევ ვერ წაშალა ავტონომია.
და ისევ მოხიბლული ვართ ავტონომიის ხიბლით! მზად ვართ, მილიონობით ლარი საკანონმდებლო და აღმასრულებელი ხელისუფლების უუფლებო რგოლებზე დავხარჯოთ. ხოლო ის ნომინალური უფლებები, რაც მათ გააჩნიათ, ხალხის დასაქმებას უფრო ემსახურება, ვიდრე, ზოგადად, მათ საქმიანობას. მისი ატრიბუტიკის შესანარჩუნებლად ჩვენ კიდევ ერთხელ ჩავატარეთ არჩევნები, კიდევ ერთხელ ვაგრძნობინეთ საზოგადოებას თავისი `განსაკუთრებულობაც~.
წინა საარჩევნო კამპანიამ ყველა მონაწილე პარტია ჩართო უხერხულ თამაშებში, არა მარტო `ჩამოსულებით~, `მეორე სამშობლოთი~, ან ამ თემების კრიტიკით, არამედ უბრალო მონაწილეობით, რადგან სეპარატიზმი ერთი მთლიანიდან გამოყოფას ან ავტონომიურობისთვის ბრძოლას გულისხმობს. სეპარატისტებისთვის წარსულიდან ავტონომია გადაიქცა პირობით საბნად, რომელშიც აკანკალებული აზრების გათბობაა შესაძლებელი. ხოლო უმრავლესობისათვის კი უხერხულობად იქცა. კომპლექსების ოდენობა ბევრია და ზოგჯერ სასაცილოც. ჩვენ ვამაყობთ აჭარული ხაჭაპურით, ისევე როგორც კახელი _ ღვინით, ხორუმით, განდაგანით და იმითაც თუ როგორ ვინახავდით ქართულ ანბანს და ქართულ კულტურას. კიდევ ბევრი სხვა რამითაც, მაგრამ ვამაყობთ ავტონომიითაც... პარადოქსია!!!
ჩემსა და თქვენს აზროვნებას ლოგიკა მუდამ არეული ექნება, რადგან ჩვენი კუთხის ქართული შინაარსი განსხვავდება სტატუსისგან.
და ბოლოს, რუსი ექსპერტები ხშირად აჭარას მოიხსენიებენ როგორც თბილისის მიერ დაპყრობილ ტერიტორიებს, ანუ ისინი ხედავენ ავტონომიას და ჩვენ სხვები ვგონივართ.
მინდა უბრალო ქართველი ვიყო, უბრალო კუთხეში ვცხოვრობდე და სულში არც ერთი ნაწიბური აღარ მქონდეს.
P.შ. ბოთლში ჩატყუებული სეპარატისტი ჯინის გამოშვება, რომელსაც თავისი ინტერესებიც გააჩნია, ყოველთვის შესაძლებელია.
Posts
No comments:
Post a Comment